23 ตุลาคม 2566 ถึงปราณและอิสรานนท์ ลูกรัก
.
พ่อได้ ย้ายแดนจากแดนแรกรับมาแดน 4 แล้ว ที่แดน 4 พ่อได้เจอเพื่อนเพื่อนที่ก่อนหน้านี้ติดคุกมาพร้อมกันในคดีทั่วไป หลายคนยังไม่ถูกปล่อยตัวและได้เจอผู้คุมเก่าเก่าที่คุ้นเคยกันดี แน่ล่ะก็ก่อนหน้านี้พ่อเคยติดคุกที่นี่มาแล้วกว่า 7 เดือนเมื่อปี 2564 ทุกอย่างจึงไม่ต้องปรับตัวอะไร
.
ที่แดนแรกรับก่อนหน้าที่จะย้ายมา ช่วงเช้าหลังจากอาบน้ำเตรียมตัวรอออกศาล พ่อมักจะมองนกฝูงหนึ่งที่จะบินลงมามาหาอาหารที่สนามในแดน นกราว 200 ตัวจะบินโฉบลงมาพร้อมกันและเดินหากิน พ่อสังเกตเห็นนกตัวหนึ่งในฝูงนั้น ว่ามันจะไม่เดินแต่จะกระโดดและบินในระยะสั้นๆ เพื่อหาอาหาร พ่อนั่งมองสักพัก จึงเห็นว่าขาข้างหนึ่งของมันขาด มันจึงใช้การกระโดดและบินในขณะที่เพื่อนของมันเดิน สักพักนกทั้งฝูงก็บินจากไปไม่เหลือแม้ตัวเดียว
.
บางทีสิ่งที่ขาดก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่มี สิ่งที่นกได้รับมามากกว่าสัตว์อื่นคือปีกที่บินได้และนั่นคือสาระสำคัญที่ทำให้นกยังคงเป็นนกที่สมบูรณ์ แม้ขาของมันจะพิการ มันยังคงดำเนินชีวิตตามวิถีของมันตามสิ่งที่มันมี ไม่ได้ท้อแท้ในสิ่งที่มันขาด พ่อเองก็เหมือนนกตัวนั้น แม้ตอนนี้พ่อไม่มีอิสรภาพแต่ความคิดความฝันอันงดงามของพ่อได้โบยบินไปไกลแสนไกลแล้ว ปีกอันเสรีของนกตัวนั้นได้บินไปในใจของผู้คนแล้ว
.
ถ้าลูกทั้งสองเห็นนกสักฝูงที่โบยบินบนฟากฟ้า ให้พวกเธอจงนึกถึง คำของพ่อว่า “บางสิ่งที่ขาดก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่มี” จงใช้ชีวิตเหมือนนกตัวนั้น “นกแห่งเสรี”
.
รักและคิดถึงลูกทั้งสอง
.
อานนท์ นำภา
