ถึง ครอบครัวและทุกๆคน
.
วันนี้ผมถูกจำแนกจากแดน 2 มาแดน 4 แล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่สิ่งที่ยังเป็นไปอย่างปกติคือ ยังต้องถูกเบิกตัวไปศาลทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน การได้ออกไปศาล ได้เจอครอบครัว ได้เจอเพื่อนมิตรที่มาเยี่ยม มันช่วยเติมเต็มกำลังใจให้ผมในการต่อสู้
.
“อิสรานนท์” จำผมไม่ได้แล้ว
ด้วยความยากลำบากและเงื่อนไขอันมากมายจากการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยนี้ ผมต้องขอบคุณทุกท่านที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือและสิ่งที่ยากลำบากมากๆคือทำอย่างไรให้ลูกมีความทรงจำหรือมีความผูกพันธ์กับผมบ้างตามสมควร
.
จากนี้ ผมขออนุญาตเขียนจดหมายถึงลูกทั้งสองของผม เผื่อว่าวันหนึ่งที่เขาเติบโตพอที่จะรู้เรื่องของพ่อเขา ให้เขาได้อ่านจดหมายที่พ่อของเขาเขียนขึ้นในเรือนจำถึงเขา เขาอาจรับรู้ถึงความรัก ความคิดถึง และเข้าใจถึงความจำเป็นที่ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
.
ผมไม่มีเจตนาจะให้เป็นเรื่องดราม่าแต่อย่างใด แต่จดหมายถึงลูกในอนาคตเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้และอยากให้เพื่อนๆ ลุงป้าน้าอาที่รักผมและครอบครัว ร่วมกันเป็นกำลังใจให้ผมและครอบครัวด้วย
.
อีก 4-5 ปี ถ้าอิสรานนท์เริ่มอ่านหนังสือได้ หวังว่าเขาจะรักและภูมิใจในพ่อคนนี้
.
รักและคิดถึงทุกคน
